Oud Conynsbergh: een verrassende nieuwkomer
Oogstfeesten aan de witte molen van Oud Conynsbergh (2018)Vals plat aan de Melkkuip
Met de fiets overbrug ik de afstand naar mijn werkplaats – 20 km enkel – met plezier. Of het nu een koersmodel is, een gewoon exemplaar, een e-bike of een speedelec. Je bent buiten en je ziet wat.
Zo fiets ik op een kille aprilochtend langs de Melkkuipweg, net voorbij de grens Lier-Boechout. De lichte glooiing heet in wielertaal ook wel “vals plat”. Heuvelachtiger dan dit vind je niet in het lage land tussen Lier en Antwerpen. Toch zie ik dat een wijnbouwer besloten heeft hier een wijngaard aan te leggen.
“Dat kan niet anders dan Oud Conynsbergh zijn”, denk ik bij mezelf. Spoedig blijkt dat te kloppen: iets minder dan een hectare pinot noir zijn aangelegd door de Tafel van Acht, de koosnaam die de drijvende krachten zichzelf geven. De wijn proeven, dat zal nog even duren…
Eigenzinnige houtopvoeding
Fast forward naar 2020. In ongemakkelijke omstandigheden organiseert Oud Conynsbergh, ondertussen onder de hoede van Kris van de Sompel, een online proeverij. De drie paradepaardjes worden van stal gehaald: twee wijnen van auxerrois met eigenzinnige houtopvoeding, en eentje van pinot noir uit de melkkuip.
Mijn goede vriend Stefaan Soenen zegt altijd dat je pinot auxerrois niet te ernstig moet nemen, laat staan proberen er een grote wijn van te maken. Ik kan niet anders dan hem gelijk te geven.
Precies daarom vind ik de auxerrois cuvée met houtrijping op acacia zo geslaagd. Wanneer je helemaal géén hout gebruikt, is de druif misschien wat te eenvoudig en geeft ze haar aroma’s niet goed prijs. Verdrink je haar in eikenhout, dan komt ze nooit meer boven.
Oud Conynsbergh wordt overigens van advies voorzien door Geurt van Rennes. Wie Geurt kent, weet dat hij zweert bij klassieke druiven. En dat hij niet vies is van een experiment met houtopvoeding. Zo overtuigde hij de geldschieter van het domein ervan, een peperdure ton acaciahout te kopen… Om ervan te leren!
Hout, zei u?
De opvoeding op acacia lijkt me nét wat de frivole, fruitige en bloemige pinot auxerrois nodig heeft. Voldoende om haar lactische en florale kant te benadrukken zonder haar echter een gewicht te verlenen dat ze niet kan dragen.
Een identieke wijn met een heel andere opvoeding, namelijk op Belgische eik, was zo verschillend dat het bijna ongeloofwaardig werd. Tot voor kort was Belgisch eikenhout (lees: uit de Ardennen) onmogelijk te gebruiken in de wijnbereiding wegens een conflictje dat zich daar anno 1940-1944 afspeelde.
Met huidige scanning-technieken is het echter zeker dat er geen shrapnell in de staven is achtergebleven…
Timmeren aan de weg
Het is duidelijk dat ook Oud Conynsbergh aan de weg timmert. Lode van den Brande, eigenaar van het domein, formuleert het zo: “We beseffen dat de weg nog lang en moeilijk is, maar we denken met deze wijnen een eerste stap gezet te hebben.”
Ik herproef de pinot noir 2018, van zéér jonge stokken. Het is een knapperige pinot noir met gespannen zuurboog én het onmiskenbare karakter van de druif. Dan kan ik niet anders dan Lode gelijk geven: de weg is misschien nog lang, en hij begint zeker bij oudere druivenstokken.
Maar het domein is op het juiste pad geraakt. Wat mij betreft het enige pad dat wijnen uit deze contreien kunnen kiezen: dat van de kwaliteit. Welke zin heeft het immers, proberen te concurreren tegen een wijntje van pakweg 4 euro uit de supermarkt?
