Vakanties beleven dichtbij, maar toch in het teken van wijn?

[PD] Dag Gido, mag ik je vanaf nu officieel als ‘veelschrijver’ betitelen? Want met je laatste boek ‘dichtbijvakanties‘ zit je aan nummer hoeveel? En hoe past dit in de reeks?

[GVI] Hoi Peter, ik beschouw me niet als een veelschrijver. Ik heb altijd geprobeerd ‘persoonlijke’ boeken te schrijven vanuit mezelf en geprobeerd om zo authentiek mogelijk te blijven, met échte eigen teksten.

Tot nu toe schreef ik 13 boeken, waarvan 10 door mezelf en 3 in co-auteurschap.

Alles begon in 2003, toen de toenmalige voorzitter van het Davidsfonds me vroeg om mijn ervaringen in de wijnwereld op papier te zetten. Het Davidsfonds was toen net bezig om haar boekenaanbod uit te breiden met meer lifestyleboeken.
De vraag overviel me en ik ben er maanden mee bezig geweest. Tot ik op het idee kwam om een rondreis te maken in Frankrijk om de nieuwe generatie wijnboeren te ontmoeten.
Het resultaat was een Tour de France van 4500 km met een mobilhome, samen met een fotograaf, waar ik 32 mensen portretteerde in elke wijnstreek van Frankrijk. Daarmee was de toon gezet.
Het zal de aanzet zijn tot heel wat verschillende boeken.
Van meet af aan ben ik vertrokken vanuit het idee dat een boek een meerwaarde moet zijn en geen zoveelste kopie van bestaande boeken. Vandaar dat ik in de meeste van mijn boeken portretten van wijnboeren, culturele informatie en gastronomie verwerk.
Denk aan mijn eerste boek over Champagne, waarin ik een portret maakte van een topchef gekoppeld aan een specifiek Champagnehuis. Waarbij ik een gerecht van die chef combineerde met een bepaalde champagne.
Of het boek van Bourgogne, dat ik samen met Ronny Debaere schreef, met portretten van markante wijnboeren, maar waarin ook heel wat geschiedkundige en culturele informatie staat.

Of Piemonte. Je kent ze wel.

Dichtbij-vakanties is mijn 13de boek. Het idee is ontsproten tijdens de lockdown en ere wie ere toekomt: de aanzet kwam van Jan Crab, de fotograaf waarmee ik bijna tien jaar samenwerk.
In die lente van 2020 leerden we omgaan met grenzen, letterlijk en figuurlijk. Beetje bij beetje mochten we iets meer. We leerden leven tussen de golven.

En dan was er die bekende topfotograaf uit Leuven, die tijdens de lockdown verder mocht werken en door de overheid gevraagd werd om foto’s te maken van het stilstaande leven anno 2020. Het zijn belangrijke tijdsdocumenten.

Op een van zijn trips was Jan in Waals Brabant op een wijndomein waar oenotoerisme belangrijk is. Dat bracht hem op het sublieme idee om daar iets mee te doen. Eén telefoontje was voldoende en ik twijfelde geen seconde.

Dit was de aanzet van mijn laatste boek en het vijfde boek dat Jan en ik samen maakten.

Eigenzinnig keuzes

[PD] Wanneer ik het boek doorblader, valt het me op dat je zéér selectief geweest bent in de keuze van de domeinen. Als ik vergelijk met je vorige boeken is het verreweg je meest eigenzinnige selectie ooit. Zo zie ik in de streek van Champagne, die we beide goed kennen, een viertal domeinen waarvan drie relatief gunstig geprijsde wijnbouwers uit verschillende regio’s, en één (Marguet) die kenners tot de supervedetten rekenen. Maar hetzelfde geldt voor de domeinen in eigen land, Luxemburg, Duitsland en Nederland. Eigenzinnig dus. Klopt dat? Vanwaar die keuze?

[GVI] De 23 domeinen in het boek vormen een eigenzinnige keuze. Naast enkele belangrijke voortrekkers in wijnbouw en oenotoerisme (Aldeneyck, Apostelhoeve, de Kleine Schorre), wilde ik vooral jonge beloftevolle wijnbouwers of beginnende domeinen in de kijker zetten. Domeinen die niet alleen goede wijn produceren, maar ook inzetten op wijntoerisme en die gastvrijheid hoog in het vaandel zetten. Marguet is misschien de meest speciale in de reeks, maar ik had ook Alexandre chartogne Taillet, Jean-Marc Sélèque en Cédric Moussé op mijn lijstje staan.
Ik moest wel zorgen dat ze niet te dicht op elkaar wonen en met Benoît Marguet heb ik een echte klik, vandaar de keuze. Neem daarbij zijn vergaande holistische visie en dat is uitdagend voor de moderne wijnliefhebber.
In Luxemburg wilde ik niet weer het zoveelste portret maken van Abi Duhr of Laurent Kox. De drie domeinen in Luxemburg zijn echt jonge wolven, zeker Schmit-Folh en Schram. De drie (vier) Duitsers waren allen recentelijk ‘beloftes van het jaar’ bij GM en Falstaff en ze zijn me getipt door Gerd Brabant, toch de referentie voor Duitse wijn.
Parijs zat al onmiddellijk in mijn hoofd, niet alleen om dat ik een intense band heb met de stad, maar ook omdat ik vaststel dat zelfs doorwinterde Parijsfreaks weinig weten over de wijnbouw in Parijs.

Korte trips en kinderen

[PD] Ook de keuze die je maakt rondom elke wijngaard, om één en ander toeristisch of gastronomisch te beleven, is selectief en soms verrassend. Het maakt het voor de vakantieganger heel gemakkelijk, maar in de streken die aan bod komen, is er veel meer te beleven uiteraard. Waarom heb je gekozen voor die benadering?

[GVI]De belevingen zijn in veel gevallen natuurgelieerd (wandelen & fietsen) en waar ik kon heb ik gekeken wat er te beleven valt met kinderen.
Korte trips gebeuren nogal vaak met het hele gezin en dan is het belangrijk om een evenwicht te vinden tussen de (wijn)wensen van papa en mama en de wensen van het jonge volkje.
Veel informatie komt van de wijnbouwers zelf. De eet- en slaapadressen zijn puur voor hun rekening.

Van wijnleek tot wijnliefhebber

[PD] Laat het ons eens hebben over de prachtige foto’s die het boek opluisteren. Jan Crab zet hier een pareltje neer in zijn eigen stijl: het zijn zeer pure beelden die toch kleurrijk en sprekend zijn. Het is duidelijk: je werkt graag met hem. Waarom?

[GVI] Dit is ons vijfde boek samen. Doorheen de jaren is naast het professionele ook een hechte vriendschap gegroeid en we verstaan elkaar met een simpel woord.
Sinds 2013, met ons eerste project, is Jan gegroeid van een wijnleek, tot een serieuze wijnliefhebber. En dat voel je ook als we bij de wijnboer zijn. In al zijn bescheidenheid en natuurlijke vriendelijkheid opent hij bij de wijnboer omzeggens alle deuren.
Hij is ook gul om te delen. Bij sommige wijnhuizen zie je daarvan het resultaat met een schitterende foto op hun website of een dronefoto die ze kunnen gebruiken voor een folder. Dat wordt meestal geregeld met een goede fles.

Wijnschrijver in coronatijden

[PD] Het idee van ‘vakanties dichtbij’ en ‘weekendjes weg in de wijngaard’ is ongetwijfeld geboren uit het coronatijdperk. Zie je daar inderdaad een trend?

[GVI] Het klopt dat het boek beantwoordt aan een trend, om vakanties dichter bij huis te beleven. Soms twijfel ik daar een beetje aan, als ik de stormloop in de luchthavens bekijk.
Anderzijds hoor ik van de wijnbouwers (die nu al enkele mensen met het boek mochten ontvangen) en van vrienden in de Ardennen, dat ze veel toeristen hebben en daar blij mee zijn.
De trend zal wellicht blijvend zijn. In die zin speelt mijn boek in op de nieuwe trend.

[PD] Je hebt het boek natuurlijk ook geschreven in coronatijden. Heeft dat effect gehad op het proces van het schrijven? En op het resultaat?

[GVI] De start van dit boekproject begon net na de zomer van 2020. We wisten toen nog niet wat ons te wachten stond.
Een boek schrijven in tijden van covid, dat hebben we geweten. Of beter, een boek voorbereiden met interviews in tijden van covid… dat zullen we niet licht vergeten.
De opeenvolgende golven maakten het ons niet gemakkelijk. Maar ook het historisch moeilijk oogstjaar 2021 heeft veel stokken in onze wielen gestoken.

Een voorbeeld: Ergens in het voorjaar hadden we geboekt in een hotel in Trier. Net toen we ingecheckt waren kreeg ik telefoon van vrienden, die in het journaal gehoord hadden dat Duitsland haar grenzen had gesloten voor buitenlanders. Dat zou samengaan met een grote controle aan de grenzen met Luxemburg en België. De Duitse regering was toen heel streng. Er was toen ook nog geen sprake van massale inentingen. Elke buitenlander kreeg 2000 euro boete en moest tien dagen in quarantaine gaan. Wij vertrokken zo snel als mogelijk uit Trier. Afspraken werden geannuleerd en met de schrik in ons lijf reden we snel terug naar het veilige Luxemburg.

Maar toen moest de zomer van 2021 nog komen.

Een van de wijnbouwers in het boek die zijn medewerking had toegezegd was de jonge Lukas Sermann uit de Ahr in de Duitsland. Het is net ene jaar geleden dat de regenbommen de oostelijke delen van land en de Ahr vallei teisterden.

Niets is overeind gebleven en ook het familiedomein van Lukas Sermann is volledig van de kaart geveegd. We hebben het interview en het bezoek nooit kunnen uitvoeren, maar toch hebben we de familie Sermann een kaderstuk gegeven in het boek, omdat ze met veel moed verder werken en onze steun kunnen gebruiken, al is het maar met het kopen van een fles wijn uit de Ahrvallei.

En zo werd alles alsmaar opgeschoven. Het werk in de wijngaard was zo intens dat wijnboeren voortdurend afspraken annuleerden en verplaatsten. We hebben echt tot de laatste dagen voor het verstrijken van de deadline nog gesprekken gevoerd of foto’s gaan nemen. Vooral omdat ik absoluut de wijnbouwers wilde ontmoeten. Je weet Peter, mijn boek is in die zin ook heel persoonlijk. We willen de lezer de sfeer, de visie en de leefwereld van de wijnboer meegeven. En dat kan je maar doen als je die sfeer ter plaatse gaat opsnuiven en voelen.

Kortom, het proces van dit boek zal mij en Jan nog heel lang heugen.

[PD] Dank Gido en succes met het boek!

Peter Doomen